შევიცნოთ ჩვენი თავი. მერე რა თუ ამით ჭეშმარიტებას ვერ შევიცნობთ,
სამაგიეროდ, ჩვენს ცხოვრებას მოვაწესრიგებთ, ხოლო რა შეიძლება იყოს
ჩვენთვის უფრო მნიშვნელოვანი?
თეატრის აზრი უწინარესად ეს ყოფილა და დღესაც ის არის, რომ ბუნებას
სარკედ გაუხდეს, სათნოებას მისი სახისმეტყველება აჩვენოს, ბიწიერებას მისი
უმსგავსოება, დროებასა და ხალხს მისი ვითარება და ნაკვალევი. თუ ეს
დანიშნულება ვერ შეასრულა, ან თუ გადაამეტა, იქნება რეგვენები გააცინოს,
მაგრამ გაგებულს ადამიანს კი შეაწუხებს და ერთის გაგებულის შეხედულება
უნდა გერჩიოს მთელის თეატრისას.
„ჰამლეტი"; უილიამ შექსპირი, ტრაგედიები, I ტომი; „მსოფლიო
ლიტერატურის ბიბლიოთეკა", გამომცემლობა „საბჭოთა საქართველო"; თბილისი,
1980 წ.