სცთების და სცთების, სიკვდილსა ვინ არ მოელის წამისად.
რაცა ღმერთსა არა სწადდეს, არა საქმე არ იქმნების.
ვა, სოფელო, რაშიგან ხარ, რას გვაბრუნებ, რა ზნე გჭირსა.
ყოვლი შენი მონდობილი ნიადაგმცა ჩემებრ ტირსა!
სად წაიყვან სადაურსა, სად აღუფხვრი სადით ძირსა?!
მაგრა ღმერთი არ გასწირავს კაცსა, შენგან განაწირსა.
ვერ დაიჭირავს სიკვდილსა გზა ვიწრო, ვერცა კლდოვანი;
მისგან ყოველი გასწორდეს, სუსტი და ძალგულოვანი;
ბოლოდ შეყარნეს მიწამან ერთგან მოყმე და მხცოვანი.
სჯობს სიცოცხლესა ნაძრახსა სიკვდილი სახელოვანი!
დიდი ლხინია ჭირთა თქმა, თუ კაცსა მოუხდებოდეს.
თუ ლხინი გვინდა ღმრთისაგან, ჭირიცა შევიწყნაროთა.
მოყვარე მტერი ყოვლისა მტრისაგან უფრო მტერია,
არ მიენდობის გულითა, თუ კაცი მეცნიერია.
მარგალიტი არვის მიხვდეს უსასყიდლოდ, უვაჭრელად.
მას მკურნალმან რაგვარ ჰკურნოს, თუ არ უთხრას, რაცა სჭირდეს!
მაგრა თქმულა: „კარგის მქნელი კაცი ბოლოდ არ წახდების.
ნახეთ, თუ ოქრო რასა იქმს, კვერთხი ეშმაკთა ძირისა!
ნახეთ, თუ ოქრო რასა იქმს, კვერთხი ეშმაკთა ძირისა!
ოდეს კაცსა დაეჭიროს, მაშინ უნდა ძმა და თვისი.
მიეც გლახაკთა საჭურჭლე, ათავისუფლე მონები!
ოდეს ტურფა გაიეფდეს, აღარა ღირს არცა ჩირად.
რაც არა გწადდეს, იგი ქმენ, ნუ სდევ წადილთა ნებასა.